Opis
Spiekane rurki termoparowe z węglika krzemu o temperaturze do 1900°C w kontrolowanej atmosferze.
Rury ochronne termopar wykonane z wysokotemperaturowego materiału XICAR zapewniają wyjątkową wydajność w warunkach korozyjnych i ściernych oraz w wysokich temperaturach. Oferując doskonałą wydajność w zakresie kontroli temperatury w odlewniach i hutach metali (nie)żelaznych, są one bardziej opłacalne niż inne materiały, takie jak żeliwo, węglik krzemu i tlenek glinu.
XICAR ma również wyraźną przewagę cenową nad HEXOLOY SE, zapewniając jednocześnie co najmniej taką samą, a często lepszą wydajność.
Posiadamy w magazynie trzy standardowe średnice wysokotemperaturowych rur ochronnych termopar o długościach od 150 mm do 3000 mm. Wszystkie mają standardowy rowek, ale możemy dostarczyć elementy na zamówienie, które mogą wiązać się z dodatkowymi kosztami oprzyrządowania.
Maksymalna temperatura w kontrolowanej atmosferze wynosi 1900 oC. Maksymalna temperatura stosowania na wolnym powietrzu wynosi 1 650 oC.
Jak działa rurka ochronna termopary ze spiekanego węglika krzemu?
Dzięki uprzejmości ExplainthatStuff.com
Pierwszą osobą, która odkryła, że jeśli dwa końce metalu będą miały różne temperatury, popłynie przez nie prąd elektryczny, był niemiecki fizyk Thomas Seebeck (1770-1831). Jest to jeden ze sposobów określenia tego, co obecnie znane jest jako efekt Seebecka lub efekt termoelektryczny. Seebeck odkrył, że sprawy stały się bardziej interesujące, gdy badał je dalej. Jeśli połączył ze sobą dwa końce metalu, prąd nie płynął; podobnie, prąd nie płynął, jeśli oba końce metalu miały tę samą temperaturę.
Grafika: Podstawowa idea termopary: dwa różne metale (szare krzywe) są połączone ze sobą na dwóch końcach. Jeśli jeden koniec termopary zostanie umieszczony na czymś gorącym (złącze gorące), a drugi koniec na czymś zimnym (złącze zimne), powstaje napięcie (różnica potencjałów). Można je zmierzyć, umieszczając woltomierz (V) na obu złączach.
Seebeck powtórzył eksperyment z innymi metalami, a następnie spróbował użyć dwóch różnych metali razem. Skoro sposób, w jaki energia elektryczna lub ciepło przepływa przez metal, zależy od wewnętrznej struktury materiału, to prawdopodobnie można zauważyć, że dwa różne metale będą wytwarzać różne ilości energii elektrycznej, gdy zostaną podgrzane do tej samej temperatury. Co się stanie, jeśli weźmiemy pasek o równej długości z dwóch różnych metali i połączymy je ze sobą na dwóch końcach, tworząc pętlę.
Następnie zanurz jeden koniec (jedno z dwóch złączy) w czymś gorącym (np. w zlewce z wrzącą wodą), a drugi koniec (drugie złącze) w czymś zimnym. Wówczas okaże się, że przez pętlę (która w rzeczywistości jest obwodem elektrycznym) przepływa prąd elektryczny, a wielkość tego prądu jest bezpośrednio związana z różnicą temperatur między dwoma złączami.
Kluczową rzeczą do zapamiętania w przypadku efektu Seebecka jest to, że wielkość wytworzonego napięcia lub prądu zależy wyłącznie od rodzaju metalu (lub metali) i różnicy temperatur. Do wytworzenia efektu Seebecka nie jest potrzebne połączenie między różnymi metalami, a jedynie różnica temperatur. W praktyce jednak termopary wykorzystują metalowe złącza.